Οι αποκαλύψεις Τσίντσιφου συνεχίζονται, το νόμισμα του Μάρκου Αντώνιου και η Αμφίπολη

Τι μας λέει ο γνωστός νομισματολόγος-συγγραφέας και ερευνητής Αστέριος Τσίντσιφος; Ότι το αρχαίο νόμισμα του Μάρκου Αντώνιου αποκαλύπτει τμήμα του μυστικού της Αμφίπολης που η ανασκαφή δεν ανέδειξε από αυτά που μας γνωστοποίησαν. Τι μας κρύβουν και γιατί.

Συγκεκριμένα ο Αστέριος Τσίντσιφος απεύθυνε δημόσια ερώτημα:

«Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΟΒΙΖΕΙ

Μη θέλοντας να πούνε που κόπηκε αυτό το νόμισμα του Μάρκου Αντωνίου, γράφουν ότι κόπηκε κάπου στην Ελλάδα. Αυτό κόπηκε στην Αμφίπολη, γιατί μόνο εκεί στα πέριξ δραστηριοποιούνταν ο Αντώνιος. Αυτό γινόταν στα πλαίσια χάραξης νέας πολιτικής, για τα Μακεδονικά ζητήματα μετά τη μάχη των Φιλίππων (42 π. Χ.).

Μετά την τελετουργική κατάχωση του μνημείου της Αμφίπολης, ο Μάρκος Αντώνιος έκοψε αυτό το νόμισμα. Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΗΛΙΟΣ με 9 ακτίνες στο κεφάλι μέσα στον κύκλο! Το πρόπυλο είναι Ηλιακό, καθότι το κοσμούν ανθέμια. Είναι βέβαια ένα κομμάτι του μνημείου, που μνημονεύει ο Αντώνιος στο νόμισμά του.

Που άραγε βρίσκεται αυτό; Είναι το πρόπυλο του χώρου που ήδη ανασκάφτηκε; Είναι κάτι ανεξάρτητο αυτού σε άλλη μεριά του μνημείου; Μας κάνει πλάκα ο Μάρκος Αντώνιος; Βρήκε η ανασκαφική αυτό που μας δείχνει ο Αντώνιος; Φοβάται μήπως το βρει παραμέσα; Γιατί τόσος πανικός;».

Πηγή : https://www.otavoice.gr/

Τι είναι η «Μόρα»: Πώς και πότε συμβαίνει η υπνική παράλυση – Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο

Τι είναι η «Μόρα»: Πώς και πότε συμβαίνει η υπνική παράλυση – Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο

Έχετε νιώσει ποτέ σαν να είστε ξύπνιοι στο κρεβάτι, αλλά να μην μπορείτε να κινηθείτε; Μπορεί να έχετε νιώσει πολύ μεγάλο φόβο εκείνη τη στιγμή, αλλά όσο και αν προσπαθείτε δεν μπορείτε να καλέσετε για βοήθεια.

Η κατάσταση αυτή ονομάζεται υπνική παράλυση. Είναι γνωστή και με την ονομασία “Μόρα” και, εκτός από έντονο φόβο, μπορεί να σας κάνει να δείτε ή να ακούσετε πράγματα που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα.

Οι ειδικοί σε θέματα ύπνου υποστηρίζουν ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η υπνική παράλυση είναι απλά ένα σημάδι ότι το σώμα σας δεν περνάει ομαλά μέσα από τα επιμέρους στάδια του ύπνου. Είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο η “Μόρα” να συνδέεται με κάποια βαθύτερα ψυχικά προβλήματα.

Μέσα από τους αιώνες, τα συμπτώματα της υπνικής παράλυσης έχουν περιγραφεί με πολλούς τρόπους και συχνά αποδίδονται σε κάποια “κακή”, ή “διαβολική” παρουσία: αόρατοι αρχαίοι δαίμονες της νύχτας και εξωγήινες παρουσίες έχουν αναφερθεί ως “υπαίτιοι” του φαινομένου. Σχεδόν κάθε πολιτισμός στο διηνεκές του χρόνου έχει κάποιες τέτοιες μυστηριώδεις ιστορίες με “κακά πλάσματα” που τρομοκρατούν ανήμπορος ανθρώπους τη νύχτα!

Μόρα: Τι είναι η υπνική παράλυση

Πρόκειται επί της ουσίας για ένα περίεργο συναίσθημα, όπου, ενώ το άτομο έχει αίσθηση του περιβάλλοντος και συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του, δεν μπορεί να κινηθεί, να μιλήσει και να ανταποκριθεί. Αυτό συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος και όλο το σώμα δεν “συγχρονίζονται” στον τρόπο που μεταβαίνουν από την μία φάση ύπνου στην επόμενη.

Κατά τη διάρκεια αυτών των μεταβάσεων, ενδέχεται να μην μπορεί να κινηθεί, ή να μιλήσει από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι και μερικά λεπτά. Μερικοί άνθρωποι μπορεί επίσης να αισθάνονται πίεση στο σώμα τους, ή μια αίσθηση πνιγμού. Η υπνική παράλυση μπορεί να συνοδεύει άλλες διαταραχές του ύπνου, όπως η ναρκοληψία, η οποία είναι μια μια ακατανίκητη ανάγκη για ύπνο, που προκαλείται από ένα πρόβλημα με την ικανότητα του εγκεφάλου να ρυθμίζει τον ύπνο.

Μόρα: Πότε συμβαίνει η υπνική παράλυση

Συνήθως συμβαίνει σε μία από τις εξής δύο φορές:

1. Την στιγμή που σας παίρνει ο ύπνος, οπότε και ονομάζεται υπναγωγική, ή προϋπνική παράλυση ύπνου.
2. Την στιγμή που ξυπνάτε από τον ύπνο, οπότε και ονομάζεται υπνοπομπική, ή μεταϋπνική παράλυση ύπνου.

Μόρα: Τι συμβαίνει με την υπναγωγική παράλυση ύπνου

Καθώς σας παίρνει ο ύπνος, το σώμα χαλαρώνει σταδιακά. Συνήθως, αρχίζετε να μην έχετε αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω σας και, ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνεστε την αλλαγή. Ωστόσο, εάν ο εγκέφαλος παραμείνει σε εγρήγορση, ενώ το σώμα πέφτει σε υπνική καταστολή, τότε μπορεί να εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του, χωρίς, ωστόσο, το σώμα να μπορεί να κινηθεί και άρα να αντιδράσει σε αυτες.

Μόρα: Τι συμβαίνει με την υπνοπομπική παράλυση ύπνου

Κατά τη διάρκεια του ύπνου, το σώμα μεταπέφτει από κατάσταση REM (γρήγορη κίνηση των ματιών) σε NREM (μη ταχεία κίνηση των ματιών) κατάσταση ύπνου. Ένας κύκλος ύπνου REM και NREM διαρκεί περίπου 90 λεπτά. Πρώτα εμφανίζεται ο κύκλος NREM και διαρκεί έως και το 75% του συνολικού χρόνου του ύπνου σας. Κατά τη διάρκεια του κύκλου NREM, το σώμα σας χαλαρώνει και ανασυγκροτείται. Καθώς ολοκληρώνεται ο κύκλος NREM, το σώμα αρχίζει να περνάει στον κύκλο ύπνου REM. Τα μάτια σας κινούνται γρήγορα και βλέπετε όνειρα, αλλά το υπόλοιπο σώμα σας εξακολουθεί να είναι πολύ χαλαρό. Οι μυς σας είναι “απενεργοποιημένοι” κατά τη διάρκεια του κύκλου REM. Αν κάτι πέσει στην αντίληψή σας προτού ολοκληρωθεί αυτό ο κύκλος ύπνου, θα δείτε ότι δεν θα μπορείτε να αντιδράσετε ή να μιλήσετε προσωρινά.

Μόρα: Ποιος κινδυνεύει με υπνική παράλυση

Περίπου το 40% των ανθρώπων μπορεί να βιώσει τουλάχιστον ένα περιστατικό στην διάρκεια της ζωής του. Είναι μια σχετικά κοινή κατάσταση που παρατηρείται συνήθως στα εφηβικά χρόνια. Άνδρες και οι γυναίκες κάθε ηλικίας μπορούν να το βιώσουν, ενώ έχει παρατηρηθεί ότι είναι μια κατάσταση που μπορεί να έχει και κληρονομικά χαρακτηριστικά. Άλλοι παράγοντες που μπορεί να συνδέονται με την υπνική παράλυση είναι:

• Η έλλειψη ύπνου
• Ένα ακανόνιστο, μη σταθερό πρόγραμμα ύπνου που αλλάζει συχνά
• Ψυχικές παθήσεις όπως αυξημένο στρες, ή διπολική διαταραχή
• Το να κοιμάται κανείς ανάσκελα
• Άλλα προβλήματα ύπνου, όπως ναρκοληψία, ή νυχτερινές κράμπες στα πόδια
• Χρήση ορισμένων φαρμάκων
• Κατάχρηση ουσιών

Πηγη: iatropedia

Τα καταφύγια της Αθήνας: Μία πόλη με χώρους μυστικούς, υπόγεια κτίρια και «κούφια» βουνά.

1936… και η Αθήνα προετοιμάζεται για το αναπόφευκτο. Εκατοντάδες δημόσια καταφύγια αρχίζουν να χτίζονται εν όψει του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τι έχουν απογίνει 80 χρόνια μετά;

Λόφος Αρδηττού, οδός Ζαλοκώστα, Λυκαβηττός, πλατεία Κοραή. Τέσσερα διαφορετικά σημεία στην Αθήνα, μ’ έναν κοινό παρονομαστή: Φιλοξένησαν χιλιάδες κατοίκους της ελληνικής πρωτεύουσας, κατά τη διάρκεια των γερμανικών βομβαρδισμών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Προσωπικό αρχείο Κωνσταντίνου Κυρίμη

Καταφύγιο στην Αθήνα

Κατά τα κρίσιμα χρόνια του πολέμου, αλλά και μετέπειτα, στην Αθήνα υπήρχε ένα δίκτυο τουλάχιστον 400 δημόσιων καταφυγίων, αλλά και εκατοντάδων, μικρότερων και διάσπαρτων, ιδιωτικών. Κάθε ένα με τη δική του ιστορία, με το δικό του στίγμα και με τη δική του πολιτιστική κληρονομιά.

Ο ιδιώτης ιστορικός ερευνητής, Κωνσταντίνος Κυρίμης, έχει χαρτογραφήσει πάνω από 80 καταφύγια σ’ όλη την Αθήνα και μέσω των βιβλίων του, προσπαθεί να μεταδώσει την ιστορική «μνήμη» στις νεότερες γενιές και σ’ αυτές που θα ακολουθήσουν, αναπληρώνοντας την ηχηρή απουσία του κράτους.

«Έκρηξη» καταφυγίων εν όψει του πολέμου

Μέχρι το 1936, η λέξη «καταφύγιο» ήταν άγνωστη στους Αθηναίους πολίτες. Ωστόσο, τα σύννεφα του πολέμου και η αναμονή του αναπόφευκτου, οδήγησε την τότε ελληνική κυβέρνηση να λάβει μέτρα προστασίας του πληθυσμού.

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις εκείνης της εποχής, διεξάγονταν μέσω τυφλών αεροπορικών «χτυπημάτων». Δεν υπήρχαν στοχευμένες βολές, ούτε η έννοια του άμαχου πληθυσμού. Επομένως, έπρεπε να δημιουργηθούν χώροι, στους οποίους οι κάτοικοι θα μπορούσαν να προφυλαχθούν από τις γερμανικές βόμβες.

Κατά τα τέσσερα, περίπου, χρόνια που μεσολάβησαν έως το ξέσπασμα του πολέμου, στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας κατασκευάστηκαν πάνω από 400 δημόσια καταφύγια, αλλά και αρκετές εκατοντάδες ιδιωτικά, καθώς κάθε κτήριο άνω των τριών ορόφων, ήταν υποχρεωτικό να διαθέτει έναν ασφαλή και θωρακισμένο χώρο.

Έτσι, σε πολυκατοικίες, δημόσιες υπηρεσίες, σιδηροδρομικούς σταθμούς, λιμάνια, εργοστάσια, θέατρα και άλλα σημεία συγκέντρωσης του αθηναϊκού πληθυσμού χτίστηκαν εκατοντάδες καταφύγια. Μόνο στα δημόσια, η συνολική τους χωρητικότητα υπερέβαινε τους 30.000-40.000 ανθρώπους, ενώ λαμβάνοντας υπόψη και τα ιδιωτικά, εκτιμάται ότι «κάλυπταν» το μεγαλύτερο μέρος των Αθηναίων.

Κάθε κάτοικος… και καταφύγιο

Σ’ αντίθεση με το μυστήριο και την αχαλίνωτη φαντασία που συνήθως συνοδεύει τα καταφύγια, η κατάσταση ήταν πολύ πιο απλή και κυρίως, πολύ πιο… εμφανής.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πραγματοποιούνταν ασκήσεις προετοιμασίας. Κάθε κάτοικος ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει το πού θα κατευθυνθεί σε περίπτωση βομβαρδισμού.

Μάλιστα, για την καλύτερη ενημέρωση των πολιτών, οι αρχές είχαν τοποθετήσει ειδική σηματοδότηση στις εισόδους των δημόσιων καταφυγίων.

© Φωτογραφία : Προσωπικό αρχείο Κωνσταντίνου Κυρίμη

Καταφύγιο στη Δραπετσώνα

Αυστηρές προδιαγραφές

Η νομοθεσία της εποχής έθετε αυστηρότατες προδιαγραφές για την οικοδόμηση των καταφυγίων. Τα τοιχώματα έπρεπε να έχουν πάχος τουλάχιστον 30 εκατοστών και να είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Έπρεπε, επίσης, να υπάρχουν τουλάχιστον δύο δωμάτια, δηλαδή ένας προθάλαμος και ένας κύριος θάλαμος. Στα μεγαλύτερα καταφύγια, μάλιστα, ήταν υποχρεωτική η ύπαρξη χώρου ενδιαίτησης και τουαλέτας.

Η κύρια είσοδος έπρεπε να διαθέτει θωρακισμένη πόρτα, ενώ ήταν αναγκαίο να υπάρχει τουλάχιστον μία έξοδος κινδύνου. Εφόσον, η χωρητικότητα υπερέβαινε τα 100 άτομα, τότε το καταφύγιο όφειλε να έχει παραπάνω της μίας εισόδου. «Για να προλαβαίνουν όλοι να μπαίνουν εγκαίρως» παρατηρεί ο κ. Κυρίμης.

Σε ποια σημεία της Αθήνας βρίσκονταν

Το μέγεθος των καταφυγίων ποίκιλλε σημαντικά. Σύμφωνα με τον κ. Κυρίμη, υπήρχαν τα πολύ μικρά, τα οποία είχαν χωρητικότητα μόλις 30-40 ατόμων και τα οποία συναντιούνταν κυρίως, σε πολυκατοικίες, αλλά και τα πολύ μεγάλα, με χωρητικότητα έως 1.300 ατόμων.

Τα τελευταία περιλάμβαναν στοές, μήκους έως και 200 μέτρων, με πολλαπλούς θαλάμους, οι οποίοι σε αριθμό άγγιζαν τους 30. «Προτιμούσαν πολλά μικρά δωμάτια, παρά έναν ενιαίο μεγάλο χώρο, για λόγους στατικότητας» τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Κυρίμης.

Τα καταφύγια ήταν στην κυριολεξία παντού —στο κέντρο της Αθήνας, στον Πειραιά, στα περίχωρα, σε κάθε πιθανό σημείο του αστικού ιστού. Κυρίως, κατασκευάζονταν είτε σε υπόγειο χώρο, είτε σε λόφο, ο οποίος «κουφαινόταν» και δημιουργούταν η αναγκαία εγκατάσταση.

Ένα κυβικό μέτρο για κάθε ώρα παραμονής

Τα καταφύγια της Αθήνας δεν είχαν ως στόχο τη μακροχρόνια παραμονή. Μόλις τελείωνε ο βομβαρδισμός και εξομαλυνόταν η κατάσταση, οι πολίτες επέστρεφαν στην «καθημερινότητα». Ως εκ τούτου, η μέγιστη ώρα παραμονής είχε υπολογιστεί στις τρεις ώρες.

Όσον αφορά τον διαθέσιμο… αέρα, ο κάθε πολίτης διέθετε 1 κυβικό μέτρο χώρου για κάθε ώρα παραμονής, υπό την προϋπόθεση ωστόσο, να παρέμενε σιωπηλός και ακίνητος, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα χρειαζόταν περισσότερο οξυγόνο και άρα, μεγαλύτερο όγκο χώρου.

Μεταπολεμικά καταφύγια

Όλες οι παραπάνω προδιαγραφές προβλέπονταν στον νόμο του 1936, ο οποίος διατηρήθηκε εν ζωή έως το 1956, όταν και καταργήθηκε η υποχρεωτική ανέγερση καταφυγίου σε ιδιωτικές οικοδομές.

Η πλειονότητα των συγκεκριμένων χώρων ανεγέρθηκε την περίοδο ’36-’40. Ωστόσο, εξαιτίας της ισχύουσας νομοθεσίας, κάθε πολυκατοικία που χτιζόταν μεταπολεμικά, ήταν υποχρεωτικό να περιλαμβάνει ένα ειδικό δωμάτιο, το οποίο θα προοριζόταν ως καταφύγιο.

Βέβαια, όσο η κοινωνία άφηνε πίσω της τον πόλεμο και επέστρεφε στους φυσιολογικούς ρυθμούς, η τήρηση των προδιαγραφών «χαλάρωνε» σημαντικά.

Το γερμανικά καταφύγια

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στα καταφύγια που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οι εισβολείς, έχοντας ως εχέγγυα την προηγμένη τεχνολογία, την περίοδο ’42-’44 κατασκεύασαν νέα, υπερσύγχρονα καταφύγια, προκειμένου να προφυλάσσονται από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.

Τα περισσότερα εξ αυτών, βρίσκονταν κοντά σε στρατιωτικής σημασίας χώρους, όπως αεροδρόμια, λιμάνια, αποθήκες κ.α. Αρκετά υπήρχαν και στα νησιά του Αργοσαρωνικού. «Σ’ ένα από αυτά, βρήκαμε τοιχογραφίες. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι και αυτοί ήταν άνθρωποι, είχαν ανάγκες και εκφράζονταν στους τοίχους» περιγράφει ο κ. Κυρίμης.

Πέραν αυτών, όμως, ο κατοχικός στρατός σε αρκετές περιπτώσεις προχωρούσε στην επίταξη των ελληνικών καταφυγίων, στα οποία άλλαζε τη χρήση και τα μετέτρεπε σε χώρους βασανισμού και κράτησης, όπως για παράδειγμα το κτήριο στην πλατεία Κοραή.

Ως αποτέλεσμα, η ανακούφιση και οι ζητωκραυγές των Ελλήνων, όταν άκουγαν το σύνθημα του τερματισμού του βομβαρδισμού, έδωσαν μερικά χρόνια αργότερα τη θέση τους στον αφόρητο πόνο και στο αιματοκύλισμα.

Καταφύγια για προστασία από τους… Έλληνες

Τα καταφύγια, βέβαια, δεν χρησιμοποιήθηκαν μόνο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρησιμοποιήθηκαν τόσο στον συμμαχικό βομβαρδισμό του Ιανουαρίου του 1944 στον Πειραιά, όσο και στον προάγγελο του Εμφυλίου Πολέμου, τα λεγόμενα «Δεκεμβριανά, όπου Έλληνες προφυλάσσονταν από… Έλληνες.

Εγκαταλελειμμένα στον χρόνο

Σήμερα, τα καταφύγια της Αθήνας δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πολλαπλούς λόγους. Ένας εξ αυτών συνίσταται στην αλλαγή της φύσης του σύγχρονου πολέμου, στην πρόοδο της πολεμικής τεχνολογίας, αλλά και στην αλματώδη μεγέθυνση του πληθυσμού.

Επίσης, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είναι ασυντήρητα επί αρκετές δεκαετίες, με αποτέλεσμα το κόστος ανακατασκευής και ανακαίνισης να θεωρείται κάτι παραπάνω από δυσθεώρητο.

Ένα μεγάλο μέρος αυτών, παράλληλα, είτε έχει γκρεμιστεί, είτε έχει μπαζωθεί, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις ιδιωτικών καταφυγίων, μετατράπηκαν σε αποθήκες ή άλλους βοηθητικούς χώρους.

Σε ποιόν ανήκουν

Αντίθετα με ό,τι ενδεχομένως πιστεύουν οι περισσότεροι, τα καταφύγια δεν ανήκουν ούτε στο υπουργείο Πολιτισμού, ούτε σε κάποιον άλλον φορέα. «Η ιδιοκτησία των καταφυγίων ανήκει σ’ αυτούς που έχουν την ιδιοκτησία του ευρύτερου χώρου» επισημαίνει ο κ. Κυρίμης.

Για παράδειγμα: Αν το καταφύγιο, είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό, βρισκόταν στο χωράφι ενός ιδιώτη, τότε αυτό σήμερα βρίσκεται στην ιδιοκτησία των κληρονόμων του συγκεκριμένου ατόμου.

Η εποπτεία, ωστόσο, αυτών των χώρων τελείται κατά κύριο λόγο, από την Ελληνική Αστυνομία και τον ειδικό φορέα Πολιτικού Σχεδιασμού Εκτάκτων Αναγκών (ΠΣΕΑ).

Μηδενική αξιοποίηση

Από τα 400 δημόσια καταφύγια, μόλις ένας είναι επισκέψιμο. Και αυτό χάρη στους… Γερμανούς, καθώς ο συγκεκριμένος χώρος στην πλατεία Κοραή μετατράπηκε κατόπιν σε σημείο βασανιστηρίων Ελλήνων αντιστασιακών και χάρη σ’ αυτό αναδείχθηκε ως χώρος ιστορικής σημασίας.

«Ελάχιστα είναι αξιοποιήσιμα και μόλις ένα είναι επισκέψιμο» σχολιάζει ο κ. Κυρίμης, ο οποίος βέβαια, εκφράζει την αισιοδοξία του για την τουριστική και πολιτιστική εκμετάλλευση αυτών των χώρων, όπως ακριβώς συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.

Το τελευταίο διάστημα τουλάχιστον ένας δημόσιος φορέας ενδιαφέρθηκε σοβαρά, διέθεσε ένα κονδύλι για την ανακαίνιση και τον καθαρισμό ορισμένων καταφυγίων και πλέον, αναζητεί τρόπο για την προβολή τους. Προς το παρόν, όμως, το εγχείρημα είναι σε πρώιμο και «ανεπίσημο» στάδιο.

Πώς ξεκίνησαν όλα

Ο κ. Κυρίμης ξεκίνησε την έρευνα πριν από μερικά χρόνια, όταν επισκέφτηκε ένα καταφύγιο στη Δραπετσώνα. «Μου κέντρισε αμέσως την περιέργεια και άρχισα να το ψάχνω».

«Στην πορεία διαπίστωσα ότι υπάρχουν πολλά κενά και ό,τι πληροφορία συναντούσα ήταν αποσπασματική ή ελλειμματική. Έτσι ξεκίνησαν να επισκέπτομαι καταφύγια, να αναζητώ πληροφορίες, προκειμένου να κάνω κάτι ολοκληρωμένο» εξηγεί μιλώντας στο Sputnik.

«Δεν πρέπει να χαθεί αυτή η γνώση, καθώς είναι σίγουρο ότι αν δεν γίνει κάτι, όλα αυτά θα είναι άγνωστα στην επόμενη γενιά».

Χάρη στο προσωπικό μεράκι, ο κ. Κυρίμης βρίσκεται στη συγγραφή του τρίτου διαδοχικού βιβλίου, σχετικά με τα αθηναϊκά καταφύγια. Το πρώτο και το δεύτερο εκδόθηκαν το 2015 και το 2017, αντίστοιχα, ενώ το επόμενο αναμένεται το 2019.

Τα βιβλία αυτά δεν διατίθενται εμπορικά σε βιβλιοπωλεία. Τυπώθηκαν σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα και προσφέρθηκαν σε βιβλιοθήκες, ιστορικά αρχεία, πολιτιστικά ιδρύματα και στρατιωτικούς οργανισμούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Κυρίμης, στις 29 Οκτωβρίου, θα παρουσιάσει στο Σεράφειο του δήμου Αθηναίων, 14 καταφύγια σε Αθήνα και Πειραιά. Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης είναι το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, η Περιφέρεια Αττικής, ο δήμος Αθηναίων, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και η ΕΡΤ.

Πηγή:sputniknews.gr

Πώς η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή έγινε σήμα κατατεθέν των πειρατών.

Πώς η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή έγινε σήμα κατατεθέν των πειρατών.

Oι πειρατές και ο μύθος γύρω από αυτούς έχει εμπνεύσει πολλές ταινίες, οι περισσότερες εκ των οποίων παρουσιάζουν τους πειρατές ως ρομαντικούς κυνηγούς θησαυρών.Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότεροι πειρατές ήταν στυγνοί εγκληματίες και θεωρούνται οι πρωτοπόροι του οργανωμένου εγκλήματος: επιτίθεντο και λεηλατούσαν αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή. 


Υπάρχουν πολλά αντικείμενα ή εικόνες που έχουν ταυτιστεί με τους πειρατές όπως το ξύλινο πόδι, το καλυμμένο μάτι ή το μεταλλικό άγκιστρο στη θέση ενός ακρωτηριασμένου χεριού.

Το σήμα κατατεθέν των πειρατών έγινε σύμβολο εμπορικής επωνυμίας. Πάντως, η πρώτη ονομασία της σημαίας ήταν Τζόλυ Ρότζερ.

Σε όλη τη ναυτική ιστορία τα πλοία ανύψωναν σημαίες για να μεταδώσουν κάποιο μήνυμα ή να δείξουν την ταυτότητά τους. Για παράδειγμα, τα ιδιωτικά σκάφη είχαν διαφορετικές σημαίες από το ναυτικό. Τα πειρατικά πλοία ανύψωναν τις σημαίες τους για τους ίδιους λόγους ή και για να εξαπατήσουν τα διερχόμενα πλοία ώστε να πιστέψουν ότι επρόκειτο για συμμάχους επιτρέποντας έτσι στον εαυτό τους την δυνατότητα αιφνιδιασμού.

Η κόκκινη σημαία 

Συνήθως ένα πειρατικό πλοίο κατά την επίθεση ανύψωνε μια κατάμαυρη σημαία. Αυτό σήμαινε ότι αν οι αμυνόμενοι δεν προέβαλαν αντίσταση, τότε οι πειρατές θα έδειχναν έλεος στα θύματά τους.

Αν όμως κατά την εκδήλωση της επίθεσης συναντούσαν αντίσταση, τότε άλλαζαν τη μαύρη σημαία με μια κόκκινη που δήλωνε πως δεν θα έδειχναν οίκτο. Στόχος ήταν να προκαλούν όσο το δυνατό περισσότερα φόβο, γεγονός που τους έδινε πλεονέκτημα. Η κατακόκκινη αλλά και η κατάμαυρη σημαία ονομαζόταν Τζόλυ Ρότζερ, πολύ πριν το όνομα αυτό συνδεθεί με την γνωστή σημαία με τη νεκροκεφαλή και τα οστά. Η επιλογή του ονόματος, Τζόλυ Ρότζερ, έχει πολλές ερμηνείες και κανείς δεν γνωρίζει μετά βεβαιότητας από που προήλθε.

Το 1724 ο Τσάρλς Τζόνσον εξέδωσε ένα βιβλίο » Γενική ιστορία των πειρατών «. Σε αυτό το βιβλίο υπήρξε αναφορά για πρώτη φορά του ονόματος, καθώς ο Τζόνσον γράφει ότι δύο πειρατές ονόμαζαν τη σημαία τους, Τζόλυ Ρότζερ: ο Βαρθολομαίος Ρόμπερτς τον Ιούνιο του 1721 και ο Φράνσις Σπριγκς τον Ιούλιο του 1723.

Ο θρύλος με τους Ναϊτες Ιππότες

Μία άλλη πιθανή εξήγηση της ετυμολογίας βρίσκεται στο βιβλίο «Οι πειρατές και ο χαμένος στόλος των Ναϊτών» του Ντέηβιντ Χάτσερ. Σύμφωνα με αυτό το βιβλίο, το όνομα Τζόλυ Ρότζερ προέρχεται από τον βασιλιά Ρότζερ τον Β´ της Σικελίας, έναν Ιππότη του Τάγματος των Ναϊτών που εικάζεται ότι ήταν ο πρώτος που ανύψωσε την πειρατική σημαία.

Σήμερα, η σημαία Τζόλυ Ρότζερ με την νεκροκεφαλή και τα οστά θεωρείται ως η σημαία που ταυτίστηκε με τους πειρατές. Όμως, η νεκροκεφαλή και τα οστά δεν ήταν το αρχικό σχέδιο, το οποίο άλλαξε με το πέρασμα των χρόνων. Στο βιβλίο του Τσάρλς Τζόνσον «Γενική ιστορία των πειρατών», δυο πειρατές ανύψωσαν στο κατάρτι δυο σημαίες Τζόλυ Ρότζερ, αλλά καμία τους δεν είχε το γνωστό σχέδιο με την νεκροκεφαλή και τα οστά. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι το όνομα Τζόλυ Ρότζερ δεν συνδεόταν αποκλειστικά με το συγκεκριμένο σχέδιο αλλά γενικότερα με οποιαδήποτε πειρατική σημαία.

Διάφορα σχέδια που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς από τους πειρατές. Κατά καιρούς υπήρξαν διάφορα σχέδια όπως απλή ολόμαυρη ή κατακόκκινη σημαία ή με ποικίλα σχέδια όπως σκελετούς, όπλα, αίμα, καρδιές.

Ο θρύλος του ερωτευμένου λόρδου που έγινε ιππότης

Κάποιες πηγές αποδίδουν το κλασικό σχέδιο με τη νεκροκεφαλή και τα οστά σε έναν θρύλο που σχετίζεται με το τάγμα των Ναϊτών. Ο Φίλιπ Γκάρντινερ γράφει στο βιβλίο του ότι ένας ιππότης του τάγματος των Ναϊτών, ο λόρδος της Σιδώνας, αγαπούσε μια όμορφη κοπέλα. Αυτή όμως πέθανε σε νεαρή ηλικία και τη νύχτα της ταφής της ο ιππότης της ξέθαψε το σώμα της για να βρεθεί ερωτικά μαζί της.

Τότε μια φωνή τον κάλεσε να επιστρέψει σε 9 μήνες για να βρει τον γιο του. Αυτός υπάκουσε και όταν επέστρεψε μετά από 9 μήνες βρήκε ένα κρανίο στα πόδια του σκελετού (νεκροκεφαλή και οστά).

Η ίδια φωνή τον κάλεσε τότε να προσέχει το κρανίο γιατί αυτό θα του έφερνε καλή τύχη. Ο ιππότης το πήρε μαζί του και με τη βοήθειά του κατάφερνε να νικά τους εχθρούς του απλά δείχνοντας τους το «μαγικό κρανίο». Αυτό αργότερα πέρασε στην κατοχή του Τάγματος.

Σήμερα η γνωστή πειρατική σημαία θεωρείται ως ένα από τα παλαιότερα δείγματα λογότυπου που κατάφερε να μετατραπεί σε παγκόσμιο σύμβολο. Πρόκειται για το απόλυτο σύμβολο επωνυμίας. Οι ιστορίες των πειρατών συνεχίζουν να συναρπάζουν και να γυρίζονται ταινίες όπως ο «Κάπτεν Χουκ» ή «Οι πειρατές της Καραϊβικής». Όλες αυτές οι ταινίες απεικονίζουν πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες και εντελώς διαφορετικές ιστορίες, όμως όλες αυτές οι ταινίες έχουν κάτι κοινό παρουσιάζουν τους πειρατές αδίστακτους, γερά ποτήρια αλλά κυρίως άρχοντες της θάλασσας.

Ναΐτες Ιππότες : Το τέλος του τάγματος και ο θρύλος της Μασονίας

Μέλη του στρατιωτικού - θρησκευτικού τάγματος του Ναού τού Σολομώντος, οι οποίοι έφεραν και την ονομασία Ακτήμονες Ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντος. Κατηγορήθηκαν για αποκρυφιστικές μυητικές τελετές (θεωρούνται πρόδρομοι των Μασόνων), ενώ συνεισέφεραν σημαντικά στην εξέλιξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Το τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε από τον Ούγο ντε Πεν (1070-1136) και εννέα άλλους Γάλλους ιππότες στην Παλαιστίνη, αμέσως μετά την Α’ Σταυροφορία (1119), σύμφωνα με τα ιπποτικά πρότυπα του δυτικού μοναχισμού της εποχής. Σκοπός της ίδρυσης του ήταν η προστασία των ιερών προσκυνημάτων και των προσκυνητών από πιθανές επιθέσεις μουσουλμάνων.

Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Βαλδουίνος Β’, τους παραχώρησε μία πτέρυγα του παλατιού, που βρισκόταν κοντά στον παλαιό Ναό του Σολομώντος, για να οργανώσουν τη δράση τους. Ο αρχηγός του τάγματος ονομαζόταν Μέγας Μάγιστρος, τα δε μέλη διακρίνονταν σε τέσσερις τάξεις: ιππότες, αξιωματούχοι, εφημέριοι κληρικοί και υπηρέτες.

Όλα τα μέλη του τάγματος έδιναν όρκους πενίας και εγκράτειας και όφειλαν αυστηρή υπακοή στις εντολές στους προϊσταμένους τους. Μόνο η τάξη των ιπποτών έφερε τα επίσημα διάσημα του τάγματος, ενώ το επίσημο ένδυμα των Ναϊτών καθορίστηκε από τον Πάπα το 1148 σε χρώμα λευκό με επίχρυσο σταυρό.

Η υποστήριξη των Ναϊτών από τον περίφημο Άγιο Βερνάρδο του Κλερβό, ο οποίος εγκωμίασε την ιερότητα του σκοπού και τις αρετές τους, ευνόησε την ανάπτυξη του τάγματος. Σε περιόδους ακμής τα μέλη του έφταναν και τις είκοσι χιλιάδες. Το 1139 πέτυχαν να εξαιρεθούν από τη δικαιοδοσία των τοπικών επισκόπων και να υπαχθούν απευθείας στην αυθεντία του Πάπα, αυξάνοντας έτσι τη δύναμη και την επιρροή τους στη Δύση.

Η σταδιακή αύξηση της περιουσίας τους στην Παλαιστίνη, εξαιτίας της προστασίας που προσέφεραν στους προσκυνητές και της ανάπτυξης μιας μορφής τραπεζικού συστήματος, καθώς και οι προσφορές των πλούσιων προσκυνητών, υπήρξαν οι βασικοί για την ευρύτερη ακτινοβολία τους. Βασιλείς και ευγενείς της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αγγλίας και των άλλων χριστιανικών κρατών της Δύσης παραχώρησαν στους Ναΐτες φρούρια, περιοχές και κτήρια για την ενίσχυση της δραστηριότητάς τους.

Η οικονομική και η στρατιωτική τους δύναμη αποτελούσαν εγγύηση για τις τραπεζικές τους δραστηριότητες, οι οποίες κάλυπταν όχι μόνο τους προσκυνητές, αλλά και πολλούς ευγενείς των χριστιανικών κρατών, σε μία εποχή που απαγορευόταν στους χριστιανούς να δανείζουν με τόκο. Η συσσώρευση πλούτου και δύναμης απομάκρυνε σταδιακά τους Ναΐτες από τους ιδρυτικούς σκοπούς του τάγματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ναΐτες ανέλαβαν επανειλημμένα την οικονομική ενίσχυση του βασιλιά της Γαλλίας με σοβαρά πάντοτε ανταλλάγματα, αλλά και με συνεχή διόγκωση της δυσφορίας έναντι των οικονομικών τους δραστηριοτήτων.

Η αποκατάσταση της αραβικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη ανάγκασε τους Ναΐτες να καταφύγουν στην Κύπρο και να αναπτύξουν συστηματικότερα τις τραπεζικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες αποχρωμάτισαν τον θρησκευτικό χαρακτήρα του τάγματος. Οι φήμες για την εισαγωγή αποκρυφιστικών μυητικών τελετών προβλημάτισαν ακόμη και τον παπικό θρόνο.

Ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος, που ήταν καταχρεωμένος στους Ναΐτες, αποφάσισε να προχωρήσει στη διάλυση του τάγματος και τη δήμευση της περιουσίας του στη Γαλλία για να μην πληρώσει τα χρέη του. Στις 13 Οκτωβρίου 1307 συνέλαβε τα ηγετικά μέλη των Ναϊτών ως αιρετικά και τα υπέβαλε σε βασανιστήρια, προκειμένου να αποκαλύψουν άνομες πράξεις, όπως λατρεία του Σατανά, παιδεραστία, ποδοπάτημα του Τιμίου Σταυρού και κατοχή απόκρυφων δυνάμεων. Ο Φίλιππος είχε σύμμαχό του τον γαλλικής καταγωγής Πάπα Κλήμη Ε’, ο οποίος με τη βούλα «Vox In Excelsio» της 22ας Μαρτίου 1312, αποφάσισε την επίσημη διάλυση του Τάγματος.

Η αυλαία της δράσης των Ιπποτών του Ναού έπεσε στις 19 Μαρτίου 1314, όταν ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ Ντε Μολέ κάηκε στην πυρά ως αιρετικός. Λέγεται ότι προτού ξεψυχήσει καταράστηκε τον βασιλιά και τον Πάπα. Η κατάρα του «έπιασε» και ο μεν Κλήμης πέθανε τον επόμενο μήνα, ο δε Φίλιππος οκτώ μήνες αργότερα.

Έχει υποστηριχθεί από λάτρεις της συνωμοσιολογίας, ότι μέλη των Ναϊτών, που διέφυγαν από τους διωγμούς στη Γαλλία, κατέφυγαν στη Σκωτία, όπου διατήρησαν αναμμένη την σπίθα του Τάγματος, μέσα από τις γραμμές του Ελευθεροτεκτονισμού (Μασονίας) και από ξεχωριστές μυστικές οργανώσεις, όπως οι σύγχρονες Templar Research Institute και CIRCES International Inc. Έχοντας μάθει να χειραγωγούν την εξουσία και να διαχειρίζονται αριστοτεχνικά τον πλούτο, οι Ναΐτες βρίσκονται στο υπόβαθρο της Δυτικής κοινωνίας και απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθούν και να δείξουν την πραγματική τους δύναμη.

Με ποιο κόλπο ο Όθωνας επέλεξε να κτίσει το σημερινό κτίριο της Βουλής σε αυτή τη θέση

Όταν ο Όθωνας, ο πρώτος βασιλιάς του σύγχρονου ελληνικού κράτους ήρθε στην Αθήνα, δεν υπήρχε κανένα ανάκτορο για να γίνει η έδρα του. Έτσι αποφασίστηκε η κατασκευή ενός σύγχρονου παλατιού για το νεαρό βασιλέα και τη σύζυγο του, Αμαλία.Η επιλογή της τοποθεσίας της κατασκευής δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο Όθωνας και κυρίως ο πατέρας του Λουδοβίκος Α’ της Βαυαρίας, που θα χρηματοδοτούσε το έργο, ήθελαν να βρίσκεται στο ιδανικότερο για την υγεία μέρος της Αθήνας.Έτσι, τοποθέτησαν τρία κομμάτια κρέας σε τρία διαφορετικά σημεία της πόλης που είχαν ξεχωρίσει και είπαν ότι εκεί που θα σαπίσει πιο αργά, θα κτιστεί το νέο ανάκτορο. Το κομμάτι κρέας που σάπισε τελευταίο, ήταν στον λόφο του Αγίου Αθανασίου, δηλαδή στη σημερινή θέση του κτιρίου._

10 +2 Εθνικοί ευεργέτες που χάρισαν την περιουσία τους στους Έλληνες

Ως Εθνικοί ευεργέτες, χαρακτηρίζονται οι πλούσιοι Έλληνες, που προσέφεραν μέρος ή και ολόκληρη την περιουσία τους για κοινωφελείς σκοπούς, για ίδρυση σχολείων, νοσοκομείων κ.α., συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της χώρας μας σε ποικίλους τομείς. Προς τιμήν τους, αναφέρουμε 12 εθνικούς ευεργέτες με γενναιοδωρία και μεγάλα σχέδια.

1. Ιωάννης Δόμπολης (1976 – 1850)

Ιδρυτής Πανεπιστημίου Αθηνών (Καποδιστριακό). Με αίτημα στη διαθήκη του, ζήτησε να διατεθούν 815.000 χάρτινα ρούβλια «προς ανίδρυσιν εν Αθήναις ή εν οιαδήποτε άλλη πόλει ήτις έσται πρωτεύουσα της Ελλάδος, τω 1906, Πανεπιστημίου ονομασθησομένου Καποδιστριακού», χρηματοδοτώντας όχι μόνο την ίδρυση αλλά και τη συντήρηση του Πανεπιστημίου. Κοινώς, άφησε στο ελληνικό δημόσιο το σύνολο της περιουσίας του με τον όρο να χρησιμοποιηθεί για την ίδρυση και λειτουργία πανεπιστημίου με την ονομασία «Καποδιστριακό», το οποίο θα έπρεπε να εφοδιαστεί με επιστημονικά όργανα, εργαστήρια και παρεκκλήσιο. Ζήτησε δε, τη συγκεκριμένη ονομασία για το Πανεπιστήμιο, ώστε να ικανοποιήσει την υπόσχεσή του προς τον I. Καποδίστρια, να δοθούν τα μέγιστα για τη δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα.

2. Απόστολος Αρσάκης (1792 – 1874)

Ο Απόστολος Αρσάκης διετέλεσε Υπουργός των Εξωτερικών και Πρό­εδρος του Υπουργικού Συμβουλίου της Ρουμανίας.

• Ιδρυτής της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, το 1836. Με δικές του δαπάνες συνέβαλε στην αποπεράτωσητου Μεγάρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, διαθέτοντας αρχικά 250.000 δραχμές και έπειτα 560.000 δραχμές για τη συντήρησή του. Το κτίριο αυτό, ονομάστηκε προς τιμήν του «Αρσάκειο».
• Χρηματοδότησε υποτρο­φίες διδασκάλων.
• Δώρισε μεγάλα ποσά για την ανέγερση σχολείων και ναών στη πατρίδα του, τη Βόρεια Ήπειρο.

3. Γεώργιος Αβέρωφ (1815 – 1899).

Ένας από τους σημαντικότερους εθνικούς μας ευεργέτες.

• Υπεύθυνος για την ανέγερση σχολείου στο Μέτσοβο.
• Ιδρυτής Σχολής Βιοτεχνίας, Γυμνασίου, Παρθεναγωγείου, στην ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας.
• Ναυπηγεί το μεγαλόπρεπο θωρηκτό «Αβέρωφ».
• Χρηματοδοτεί την αποπεράτωση του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
• Κτίζει τη Στρα­τιωτική Σχολή Ευελπίδων, όπως επίσης και το Αβερώφειο Εφηβείο.
• Υπεύθυνος αναμόρφωσης του Παναθηναϊκού Σταδίου.
• Ιδρυτής των φυλακών Αβέρωφ (στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, σημερινή τοποθεσία του Αρείου Πάγου).
• Συνέβαλε με τις δωρεές του στη φιλοτεχνία ανδριάντων του Ρήγα Φεραίου (1872) και του Γρηγορίου Ε (1871).
• Όταν ανακοινώθηκε πτώχευση κατά την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη (1893) δώρισε στο ελληνικό κράτος 70.000 λίρες.

4. Ευάγγελος Ζάππας (1800-1865) και Κωνσταντίνος Ζάππας (1817-1892)

Πρόκειται για δυο ξαδέρφια που φρόντισαν για την ανέγερση του Ζαππείου Μεγάρου, στο άλσος της Αθήνας. Έξω από το Μέγαρο, στέκονται μαρμάρινοι ανδριάντες του Ευάγγελου και Κωνσταντίνου Ζάππα, προς τιμήν τους.

Ο Ευάγγελος Ζάππας, προσέφερε το 1856, 400 μερίσματα της «Εθνικής Ατμοπλοΐα», προκειμένου να χρησιμοποιηθούν τα κέρδη για την ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων, την Ολυμπιάδα και για τα βραβεία των νικητών των αγώνων. Ο ίδιος και ο ξάδερφός του, Κωνσταντίνος Ζάππας, συνέβαλαν στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων.

5. Ιωάννης Πάγκας (1814 -1895)

Ο Ιωάννης Πάγκας είναι από τους ελάχιστους εθνικούς ευεργέτες που προσέφεραν την περιουσία τους στο κράτος εν ζωή και όχι μετά θάνατον.

• Τα έτη 1887-88 χορήγησε με μεγάλα ποσά τη συνέχιση της λειτουργίας της ελληνικής σχολής Κορυτσάς, των διδακτηρίων και της βιβλιοθήκης της.
• Έκτισε ένα μέγαρο στην πλατεία Ομονοίας, το γνωστό ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος».
• Με συμβολαιογραφική πράξη που ο ίδιος συνέταξε το 1889, δώρισε όσο ζούσε ακόμη το σύνολο της περιουσίας του στο κράτος (το ιλιγγιώδες ποσό 2.000.000 δραχμών), για «εθνωφελή και φιλάνθρωπα έργα», κρατώντας για τον εαυτό του μόνο 1.000 δραχμές το μήνα για τα καθημερινά έξοδα.
• Ο Πρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης συνέστησε την «Μπάγκειο Επιτροπή» προκειμένου να διαχειριστεί το τεράστιο ποσό των δύο εκατομμυρίων δραχμών.
• Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δώρισε και το σπίτι του στην Αθήνα στο ελληνικό κράτος, έργο του Τσίλλερ, καθώς και ένα ακόμα κτιριακό μέγαρο με την ονομασία «Μπάγκειον», στην Ομόνοια.

6. Οι γιοι τουΧατζή-Παναγιώτη Ζωσιμά: Αναστάσιος, Ιωάννης, Ζώης, Μιχαήλ, Θεοδόσιος, Νικόλαος (έτη γέννησης μεταξύ 1754 και 1762)

Διέθεσαν όλη την περιουσία τους για την ίδρυση των:

• Ζωσιμαία Σχολή, Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη, στα Ιωάννινα.
• Ανακαίνισαν πέντε εκκλησίες στα Γιάννενα, στο ορφα­νοτροφείο και στο ελληνικό σχολείο Πάτμου.

7. Γιώργος Σίνας (1783-1853)

Ο Γιώργος Σίνας, με καταγωγή από τη Μοσχόπολη, ήταν επιχειρηματίας και τραπεζίτης.

• Με τη δωρεά του, ίδρυσε το Αστεροσκοπείο στο λόφο των Νυμφών της Αθήνας και συνέβαλε στον εξοπλισμό του με μετεωρολογικά και αστρονομικά όργανα. Για αυτή την προσφορά του τιμήθηκε με το μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος.
• Ενίσχυσε με χρηματικά ποσά την ελληνική παροικία της Βιέννης και τη Μοσχόπολη.
• Προσέφερε τεράστιες δωρεές σε ιδρύματα του ελληνικού κράτους: Λύκειο Θηλέων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (το γνωστό «Αρσάκειο»), Πανεπιστήμιο Αθηνών, Οφθαλμιατρείο, Αρχαιολογική Εταιρεία.

8. Ζώης Καπλάνης (1736-1806)

Ο εθνικός ευεργέτης από την Ήπειρο, δώρισε όση περιουσία απέκτησε σε Βουκουρέστι και Μόσχα, σε εκκλησίες και σχολεία στα Γιάννινα.

• Ίδρυσε την Καπλάνειο Σχολή στα Ιωάννινα το 1797, που γέμισε με εργαλεία Φυσικής και βιβλιοθήκη.
• Με αιτήματα στη διαθήκη του δώρισε μεγάλα χρηματικά ποσά στις σχολές της Πάτμου και του Αγίου Όρους.
• Δώρισε κληροδότημα για το νοσοκομείο των Ιωαννίνων και στο Βασιλικό Ορφανοτροφείο της Μόσχας, με στόχο την ενίσχυση των φτωχών κατοίκων του Γραμμένου και της Ζοντίλας.

9. Σωτήριος Ανάργυρος (1849-1918)

Ο εθνικός ευεργέτης που προσέφερε πολλά στις Σπέτσες:

• Το 1907 κατασκεύασε με δικά του έξοδα, το πρώτο Υδραγωγείο των Σπετσών.
• Κατά το 1913, αγόρασε μεγάλη έκταση και φρόντισε στην αναδάσωσή τη, δημιουργώντας το πευκοδάσος των Σπετσών.
• Φρόντισε για το άνοιγμα περιφερειακών δρόμων.
• Το 1927 ίδρυσε την Αναργύρειο –Κοργιαλένειο Σχολή, μαζί με το Μαρίνο Κοργιαλένη.
• Προσέφερε δωρεές στο ελληνικό κράτος για την αγορά αεροπλάνων και για ανάπηρους πολέμου.

10. Έλενα Σκυλίτση Στεφάνοβικ – Βενιζέλου (1874-1959)

Πρόκειται για τη γενναιόδωρη γυναίκα του Ελευθέριου Βενιζέλου.

• Ιδρύτρια του μαιευτηρίου «ΜΑΡΙΚΑ ΗΛΙΑΔΗ». Το 1958 έχτισε και παρεκκλήσι στο μαιευτήριο, όπου σήμερα φυλάσσεται μέσα σε μία λάρνακα η καρδιά της Έλενας Βενιζέλου.
• Ιδρύτρια του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου.
• Συνέβαλε στην ανέγερση του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού.
• Ιδρύτρια της Σχολής Νοσοκόμων – Μαιών Βιργινίας Σκυλίτση.
• Δωρήτρια του οικήματος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο στο ελληνικό δημόσιο.
• Επίσης προσέφερε υποτροφίες σε Χανιώτες φοιτητές για σπουδές στο εξωτερικό.

11. Αριστοτέλης Ωνάσης (1906-1975)

Χωρίς να χρειάζονται συστάσεις, αναφέρουμε πως μετά θάνατον, σύμφωνα με τη διαθήκη του δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης. Σκοπός της λειτουργίας του είναι η ανάπτυξη κοινωφελούς δραστηριότητας, εκπονώντας εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα, χρηματοδοτώντας κοινωφελή έργα, απονέμοντας διεθνή βραβεία. Χαρακτηριστικό έργο του είναι το Καρδιοχειρουργικό Κέντρο Ωνάσειο και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

12. Σταύρος Σ. Νιάρχος (1909-1996)

Ένας από τους σημαντικούς σύγχρονους ευεργέτες και φιλάνθρωπους Έλληνες. Κυριότερο κοινωφελές έργο του, είναι το Ίδρυμα ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ, με δράση στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό. Το Ίδρυμα ξεκίνησε τις ενέργειες του το 1996, επιδεικνύοντας ευαισθησία στην Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια και τον Πολιτισμό. Συνολικά, οι δωρεές του Ιδρύματος από το 1996 μέχρι τον Οκτώβριο του 2014, φτάνουν το ύψος των 1.129.969.000 ευρώ. Παράλληλα το ίδρυμα χρηματοδοτεί εξ ολοκλήρου το έργο που θα αλλάξει το Φαληρικό Δέλτα με την κατασκευή του Κέντρου Πολιτισμού που θα στεγάσει την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη της Αθήνας.